අඩි ශබ්දය.

ඒ අඩි සද්දෙ! ඒ අඩි සද්දෙ තාලය හැමදාමත් එක වගේ. ඒ නිසාමද කොහෙදො එච්චර දුරක ඉදන් උනත් මට ඇහෙන්නෙ.

"ඔන්න අප්පච්චි එනවා" ^_^

"බලු කන් දෙකක්ද තියෙන්නෙ?"

නෑ. ඒ තරම් තියුණුව ඒ ශ්‍රවණය මගේ සවනට දැනෙන්නේ ඒ ශබ්ද තාලයට විතරයි. ජීවිතේ අහන්න ආසම කරන අඩි සද්දය. ඒ මතකයත් එක්ක තවමත් ඒ හඩ කන් දෙකේ දෝන්කාර දෙනවා.

ගේ දෙරකඩට අප්පච්චි ආවම මුලින්ම මතු වෙන්නේ මගෙයි මල්ලිගෙයි ඔලු දෙක.කාමෙරේ දොර රෙද්දෙන්.අම්මාත් මොන වැඩක හිටියත් ඒ සද්දෙත් එක්ක සාලෙට ඇදිලා එනවා. ගෙදර පිරෙන්නේ අප්පච්චි ආවම. ගෙදරට සතුට ගේන්නේ අප්පච්චි.අම්මාටත් එක්ක ඉවසීම ප්‍රගුණ කරන්නේ අප්පච්චී.කොච්චර වෙහෙස වෙලා ගෙදරට ආවත් ඒ වෙහෙස අප්පච්චිගේ මුහුණේ ගෑවිලා වත් නැහැ. සුපුරුදු හිනාවකින් මුව සරසාගෙන ගෙට ගොඩවෙන අප්පච්ගේ අතේ මල්ලක් නැති දවසක් තිබුණා නම්..

"අද මොකුත් ගන්න බැරි උනා. පාරට එනකොටම හතයි කාල ආවා. ඒකේ ආවෙ නැත්තන් අට වෙනකල් ඉන්න එපැයි."

එහෙම කියන අප්පච්චී සාක්කුවට අත දාලා ටොෆි දෙක තුනක් මගේ හරි මල්ලිගේ හරි අතට දෙනවා.

ගෙදරට ගේන බඩු මල්ලට අමතරව එක එක දවසට එක එක ජාතියේ කෑමක් තියන මල්ලක් තියනවා. ඒ මල්ලේ තියෙන කෑම තියෙන්නේ තුන් දෙනෙක්ට සෑහෙන්න. වැඩිපුර තිබුණත් කොතරම් පෙරැත්ත කලත් අප්පච්චී නෙවේ කටේ තියන්නේ.! මල්ලී මමයි ගොඩක් ආසාවෙන් කනවා කියලා දැනුනොත් අම්මා කන්නෙත් නැහැ.
එහෙම වෙන හැම වෙලාවකම මම මගේ පුංචි හිතෙන් හැමදාම ඇහුවා,

"මෙච්චර රස දෙයක් වෙලත්, අම්මයි අප්පච්චී කන්නෙ නැතුව අපිට කන්න කියලා කොහොම ඉන්නවද දන්නෙ නෑ. ආසාවක් නැද්ද, රස්සාවක් කරලා පඩියකුත් ගන්නවා. මම එහෙම රස්සාවක් කරලා පඩියක් ගත්තා නම් මේවා ලොරියක් ගෙනත් කනවා!"

දිවට රස දෙයක්
ඇසට ප්‍රිය දෙයක්
ගතට සුව දෙයක්
ලොවට ප්‍රිය දෙයක් වෙතොත් දරුවන්ට දීලා ඒ පුංචි මුහුණේ සතුට බලලා අම්මා අප්පච්චී විදින සතුට දැනේවී හැමෝටම දවසක!

අනෝරා වැසි වැස්සත් අප්පච්චිගේ අතේ ඒ මල්ල තිබුණා! ඒක ඇතුලේ තිබුණ රස දේ පෙගිලා තිබුණත් ඒකේ රසේ අඩුවක් අපි තුන්දෙනාට දැනුනේ නැහැ.

"අප්පච්චි පවු!"
මගේ පුංචි හිත ඒ දවසට මට රහසින් කිවුවා.
හදිසියේ වැටුන වැහිකොඩයකට අහු වුනොත්, සිලි මල්ල  නිසා ඔළුව විතරක් නොතෙමෙන්න මුළු ඇඟම තෙමිලා. මේස් දෙක තෙමිලා කකුල් සුදුම සුදු වෙලා සීතලට.
රෑ වෙලා ඇවිත් ආයෙත් පාන්දර හතරට නැගිටලා හැමදාම කොහොම යනවද වැඩට! වැස්ස දවසට, දෙසැම්බරේ සීතලට අප්පච්චිට කොයින්ද නිවාඩු. මගේ පුංචි හිත මගෙන් ඇහුවා.

අප්පච්චිගේ ජීවිතේ උනේ අපි. ජීවිතේ වැඩි කාලයක් වෙන් උනේ අපි වෙනුවෙන්. අපි රැකගන්න රැකියාව වෙනුවෙන්.ගෙදරට එන බස් එකක් මඟ හැරුනොත්,අනිත් බස් එක එනකල් ගතවෙන හෝරාව ගැනත් එයා දුක් වුණා.
මත් ද්‍රව්‍ය කිසිවක් කිසිදාක  පාවිච්චි නොකල අප්පච්චී ඒ ගැන මල්ලීට නිතරම ආඩම්බරෙන් කියනවා මම අහගෙන!

අපේ පුංචි පවුලේ හැම අවශ්‍යතාවයක්ම අඩුවක් නැතිව සම්පූර්ණ කරමින් හරි සරුසාරවට ජීවත් වෙන්න කාලය වගේම මාසික වැටුප කලමනාකරණය කරපු හැටි!
මමත් මල්ලීත් වගේම
අම්මාත් මේ ලෝකේ ඉන්න වාසනවන්තම බිරින්දෑවරුන් අතරින් කෙනෙක්!

ඒ වාසනාව අපිට දීපු අප්පච්චීටත් අම්මාටත් නිදුක් නිරෝගී දීර්ඝායුශ ලැබේවා!

වෙනස්කම් නොගැලපීම් අඩු වැඩිය තිබුණට ඔයාලා හැමෝටමත් අති බාල කාලේ මේ වගේ මතක.

"රටකජු රඹුටන්
අරගෙන නාරං
කෝච්චියෙන් දැන්
තාත්තා එනවා"

උමං මාරුව.

 

නුඹ ගාවින් පියමනිද්දි
පිහාටුවක සහැල්ලුවෙන්
මා කැන්දන් පරිස්සමෙන්
තැබු නුඹෙ හර බර පියවර

මාවත ඇරඹුම අවසන
ඇයි මං මොකටද හිතන්නේ
අතින් ඇදන් රැළ පීරන්
නුඹ පස්සෙන් මං දුවන්නේ

අත පොඩ්ඩක් අතෑරුනොත්
ඉස්සරහිං මං ගියොතින්
යන්නෙ කොහෙද මල්ලේ පොල්
තැපලුන තැන හැමදාමත්
'උමං මාරුව'

ගතින් බැරිනම් හිතින් යමු!

 නිතරම ගිහින් එන්න, ටිකක් නතර වෙලා යන්න වැඩිපුරම ආසා කරන තැනක් ඔයාට තියනවද? ඔවු. "මැරෙන්න කලින් ගිහින් එන්න ඕනේ" කියලා කතාවට කියන, ගිහින් ආවම "දැන් සැනසිල්ලේ මැරෙන්න පුලුවන්" කියලා කතාවට කියන ආසා කරන තැන් අපි හැමෝටම තියනවා.මටත් තියනවා. 

ඒ තැනට හැබැහින් යන එක හීනයක් නම්.. ඒ හීනය සැබෑ වේවා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරන්න! ප්‍රාර්ථනාව සැබෑ වුණාම ගතින් යනකල් හිතින් ගිහින් එමු. අද කාලේ හිතෙන් ගමන් යන එක තමා ලේසිම! මුලින්ම ඇස් දෙක පියගන්න.දැන් අවශ්‍ය තැනට හිතට යන්න දෙන්න. සරලයි. හුඳකලාව විතරයි අවශ්‍ය.

හිත කියන්නේ කාල යන්ත්‍රයක්. අතීතයේ ගත කල සොඳුරු හෝරාවක් වුණත් ඒ විදිහට ආයෙත් විඳලා එන්න අපිට පුලුවන්. අනේ මෙතනට යන්න තිබුණා නම් කියලා ලස්සන ජායාරූපයක් දැක්කම අපිට හිතෙන්න පුලුවන්. ඒ වගේ ජායාරූපයක් දිහා බලාන අපිට පුලුවන් ඒ ජායාරූපයේ ජීවත් වෙන්න. ඇස් දෙකෙන් දකින සුන්දරත්වය හදවතින් විදින ගමන් එතැන මොහොතක් සමවැදෙන්න හිතට පුලුවන්. :D

එක පසකින් හුන්නස්ගිරි කඳු වැටිය. අනෙක් පසින් නකල්ස් කඳු වැටිය.එක් කඳු වැටියකින් එපිට මාතලේ නගරය. දැවැන්ත කඳු වැටි අතරේ මෑත පුංචි කඳු ගැටයේ පිහිටි මගේ නිවසත් කඳු පාමුල වෙල් යායට යාන්තමට දිස්වෙයි. වෙල් යායේ එක කෙලවරකින් සුදු ගඟ ගලා බසී. සුදු ගඟේ සැඩ ජල පහරේ හෝ ශබ්දය වෙල් යායේ මෙහා කෙලවරටම ඇසෙයි. ඇල්කඩුව කඳු මුඳුනේ සිට ගලා එන ඇල මාර්ගය වෙල් යායේ අනෙක් පසින් සුදු ගඟ බලා ගලා බසී. ඇල අයිනේ ඇති වසර ගණනාවක් පැරණි රූස්ස සියඹලා ගහ වෙල් යාය තවත් සුන්දර කලා. අත්තම්මා කියාපු විදිහට මේ සියඹලා ගහ ගමේ හැමෝටම සියඹලා, සෙවන හා සුන්දරත්වය විතරක් නෙවේ ආරක්ශාවත් සපයා තිබෙනවා. ඔය ජේවීපී කලබල තිබුණ කාලේ ගමේ ඈයො කීප දෙනෙක් මේ ගස් බෙනේ ඇතුලේ හැංගිලා ජීවිතේත් බේරගෙන තියනවලු. ;)
වනාත දිහාවෙන් ඇහෙන කුරුළු ගීතත් රැහැයි ගීතත් කන් පුරයි. වනාතේ ඇති ඇඹුල් පේරෙ, ජෑම් පේරෙ උගුරැස්ස වගේ ගඩා ගෙඩි රස බලන්නේ අපිට වඩා කුරුලු කිරිලියෝ.

ගොයම පීරාගෙන විත් ඇගේ හැපෙන සුළඟ සිහින් සීතලකින් ගත වෙලයි. බහින හිරු රතු පාටට වෙල් යායට වැටෙද්දී හැන්දෑව කොයි තරම් ලස්සනද කියලා මට හිතුනා. ඈත පේන කඳු පන්ති බහින හිරු එළියෙන් එක පාටින් පාට වෙලා.මට පේන මානය කඳු වටියෙන් කෙලවර වෙන නිල් පැහැ අහස් කුසේ තැන තැන රත් පැහැ වලාකුළු මවන සිතුවම දකින මගේ ජීවිතේ මොන තරම් සුන්දරදැයි මට සිතුනා. තැනින් තැන වල් නෙලන ගමේ ඈයින්. ඈතින් පිල්ලෑවේ එළවළු හා දොඩමළුවෙන සීයාත් වක්කඩ හා ඔට්ටු වෙමින් වතුර බදින අප්පච්චීගේත් ආරක්ශාව මෙගේ හිතේ නිදහස තවත් වැඩි කළා.

ඉර බැහැගෙන යන්න හෝරා තුන හතරකට කලියෙන් හැමදාම පොතකුත් අරන් වෙල් යාය පැත්තට යන්නේ.. මම මගේ ජීවිතේ වැඩිපුරම විදින්න ආසකරන සිසිලක් ඇත්නම්,විදින්න ආසකරන සුවදක් ඇත්නම්,දකින්න ආසකරන දසුනක් ඇත්නම්.. ඒ මගෙ අම්මයි,අප්පච්චි,
පන්සල් බිමයි ඇරුනම මේ වෙල් යාය නිසා. ඇල අයිනෙ රූස්ස සියබලා ගහ යටින් පොත තියල පිල්ලෑවට ගිහින් ගඩාගෙඩි ටිකකුත් කඩාගෙන ඇවිත් සියඹලා ගහ යටින් වාඩි වුණාම වෙල් යායෙ ඈත කෙලවරේ කදු අතරින් මුලු අහසම රත් පාටට ඉර බැහැගෙන යන හැටි හරි අපූරුවට බලාගතහකි.

ඇළේ වතුරට ඉර එලිය වටිල දිලිසෙන පාට පාට වීදුරු එලි සියබලා ගහට වැටෙද්දි හරිම අපූරුයි. බැහැගෙන යන ඉ‍ර එලියේ නෑවුනු ගොයම පීරගෙන වනාතෙන් එන සුළඟ මිදුලෙ සිමෙන්ති බංකුවට එන සුළඟට වඩා හරි සනීපයි.රංචු පිටින් පියාසර කරන කුරුළු රෑන්, සින්දු කියන කුරුලු කිරිලියො දිහා බලාගෙන ඉද්දි හිතට දැනෙන හැගීම මාලු ටැංකියේ එහෙට මෙහෙට කැරකෙන මාලු දිහා බලන් කොහොම විදින්නද.

සමහර දවසට හිටි හැටියේම ඒ නිල් පාට අහස රත් පාට කරන් යන්න හදන ඉර, පාවෙලා ආව ලොකූ කළු වලාවකින් වසා ගන්නවා.එතකොට මුළු පරිසරයම ඇස් කෙවෙන ගුප්ත කහ පාටකින් වැහිල යනව. ඒ ගුප්ත බව විදින්නත් මම හරි ආසයි. ටික ටික අහස අදුරු වෙද්දි පොතත් අරන් දුවන්නේ වෙල් යාය මැද හිටෝලා තියන පුංචු පැලට. කාගේ හරි කොරටුවකින් කඩා ගන්න පිපිඤ්ඤා ගෙඩි දෙක තුනකුත් ඇලෙන් සෝදගෙන තමා යන්නෙ. ලොකු වැහි කැට වේලුනු පොලවට වැටෙද්දි සීතල සුලගත් එක්ක එන නැවුම් සුවද ලොකූ හුස්මක් එක්ක අරන් පිට කලාම මට හිතෙන්නෙ.. ඇග ඇතුලෙ තියන විෂත් ඒත් එක්ක පිට වෙනව කියල. ඒ.. ඒ පරිසරය ඒ තරමට නැවුම් නිසා.

පැලේ ලී මැස්ස උඩ ඉදගෙන කකුල් දෙක පද්ද පද්ද පිපිඤ්ඤා කන ගමන් වැස්ස දිහා බලාගෙන, වැස්සට අහුවුන කුරුලු පැටවුන්ගෙ කෝලං දිහා බලාගෙන විදපු ඒ ආත්මීය ජීවිතේ මේ නගරෙත් මම හොයනව. පැලේ පොල් අතු අස්සෙන් බේරිලා ඇවිත් හිස්මුදුනට වැටෙන වතුර බින්දු වල ඇග කිලිපොලන සීතල, පොල් අතු වලින් රූරල  අග්ගිස්සෙන් බිමට වැටෙන වතුර කැට අල්ලමින් ලබපු සතුට වහලේ අගින් බේරෙන වතුර කැට අලපුවම මගේ අතට දැනෙන්නෙ නැති උනත්.. ඒ මතකයට ආයෙත් හිත දුවනවා. තාමත් පුරුද්දට වගේ වැස්සදාට පීල්ලෙන් බේරෙන වතුරට අත යන්නේ පුරුද්දට.

වෙල් යාය වැඩිපුරම ලස්සන ඉර බහින හවසටද ඉර පායන උදේටද? ඔයා වැඩිපුර ආදරේ අම්මටද අප්පච්චිටද කියලා අහන එක සාදාරණද? සීයා වෙලට යන්න පිටත් වෙන්නේ ඉර පායන්නත් කලියෙන්. ඒ වෙලාවට වෙලට ගියෝතින් මීදුම අතරින් වැටෙන ඉර එළිය ගොයමට වැටුනම ඇදෙන සිතුවම සිත්සේ දැකගතහැකි.වෙනදා පාන්දරට දැනෙන සීතලට  දත් ඇදි වැදෙන කිටි කිටි කිටිය  නත්තල් මාසය කිට්ටු වෙද්දී කි ටි ටි ටි ටි කි ටි ටි ටි ටි කිටි ටි ටි ටි ශබ්ධයට ගැහෙන තරමට සීතලක් එක්ක ඝන මීදුමක් අපිව වෙලාගන්නවා.මීදුම අතරින් සීතල විදින්න එකත් හරි සොදුරු ගැගුමක්. පින්නට තෙමුණ ගොයම අතින් අල්ලද්දී දැනෙන සීතල විදින්න මම පිං කරලා තිබුණා.

අඩුපාඩුවක් මොටද,හිමිදිරි උඳුවප් සීතල විදීම සම්පූර්ණ වෙන්න නම් අයිස් වගේ සීතල ඇලේ වතුරේ මොහොතක් දෙපා ඔබාගෙන ඉන්නත් ඕනෙ. කඳු අතරින් එඹෙන ලා හිරු රැස් වෙල් යායේ මීදුම අතරින් වැටෙද්දි පිණි කැට දිලිසෙන අපූරුව. හිරු රැස් වනාතේ රූස්ස ගහ කොළ අතරින්  බෙදී වැටෙන
විට ඉරී යන මිහිදුම් සේලය  අහසට ඇදී යන දසුන දෑස් වශී කරයි.

යන්න එනවද මාත් එක්ක ගමේ. හිතින් ගිහින් විදලා එන්න මේ සොඳුරු දසුන්.?

පීසා කොත්තු.

 

වතුර වීදුරු දෙකක් එක්ක
ෆුල් කොත්තුවට
පිගන් දෙකක්!

"පිස්සු කපල් එකක්"
එකෙක් කියන්ට ඇති
"හරි ජොලි ජෝඩුව"
තවකෙක් කියන්ට ඇති
"විකාර" කොනේම මේසේ බවලතීගේ බැල්ම නොකියා කීවා
ලෝකේ පෙරලුණත් වගේ වගක් තිබුණාද අපිට

වතුර වීදුරු දෙකක් එක්ක
ෆුල් කොත්තුවට
පිගන් දෙකක්!
වේටර්ට පිස්සුද
පුංචිම දේටත් හුස්ම හිරවෙන්න හිනා යන
හේතුවක් නැතුවත් හේතු හොයන් හිනාවුණ
අපි දෙන්නට කොත්තු
හෝටලේ හිනා සාගරයක්

කැමරා ෆෝන් ටච් ෆෝන් අහම්බෙන් දැක්ක
ජී මේල් එකවුන්ට් එකක් තිබුණ
ෆේස් බුක් ගැන කනින් කොනින් ඇහිලා තිබුණ
එදා අපි හැම මොහොතක්ම නිදහසේ විදගත්තා
හඳවතේ විතරක්ම ඇඳුන
හැම මොහොතකම සෙල්ෆිය
හුස්ම නැවතුනත් ඩිලීට් නොවී
මතු සසරටත් මතක සුවඳ හිතේ රැදේවි


පිගානේ වතුර බේරලා
හොද්දේ පදම බලාලා
පිගානට සීරුවට බෙදලා
හැන්ද අතට දීලා
බලං උන්නා මං කනකල්
මැට්ටි වගේ මං කෑවට
පළවෙනි කට කැවුවේ මට

ස්ස්ස්ස්ස්ස්ස්ස්ස්ස්ස්
සැරයිද
ස්ස්ස්ස් සැරයිනේ
වතුර වීදුරුව අරන් ගිහින්
සින්කෙකෙන් හෝදන්
අළුත් වතුර පුරවන්
ඒකෙන් උගුරකුත් බීලා
තමයි දුන්නේ මගේ අතට
"එච්චරයි සෞඛ්‍යය" විහිලුවට මං කිවුවාට
දන්නවා කලේ පුළුවන් තරම
පුළුවන් උපරිමෙන්
හැමදේම හැමදාම

එක පිගානේ කොත්තු කෑම
ඒකත් එක්තරා කලාවක්
ආදරේ මිහිරි ලතාවක්
"හැදි ෆයිට්"
අන්තිම කොත්තු කට මට
හැන්දට ඒ ටික එකතු කරන්ට
උදවු කලේ ඔයාගෙ හැන්ද
පිස්සුවක්
හරි සොඳුරු පිස්සුවක්
මතකයක්ම පමණක් ඉතිරි කල
ඒ අතීතය සිහිවුණා
පසු කරන් යන විට
කොත්තු කඩේ
පීසා හට් එකට

කාලය පියඹලා අපි පරිනත වෙලා
කොත්තු කඩේ වගේ පිස්සු  දැන් නටන්න බෑ
මෙහේ ලොකු ලොකු මිනිස්සු
කුස පුරවන් ගමන යන්න
කුසගින්නට ගොඩවෙන අය
මෙහේ ඇත්තේ නෑ

මං වෙනුවෙන් මේ සැලකුම් අපේ ආදරේ වෙනුවෙන්මයි
මේ ආදරය මහ මෙරක්
අද මගේම මටම සින්නක්කර
කොත්තු සුවද තියලා පසෙක
පීසා කෑවා මං

ජීවිතේ නියම සතුට.

 

මට මතක් වෙන්නෙ සමහර වෙලාවට අපිට දැනෙන අහසටත් නැති පොලවටත් නැති හදේ ඉන්න ගගනගාමියෙක් වගේ හැගීමක්.
අර උණ වැඩි උනාම දැනෙන්නෙ.

එකම මහ පොලවෙ විවිධාකාර ඉරනම් එක්ක හුස්ම ගන්න මිනිස්සු.

එකෙක් මහන්සියෙන් කැපවීමෙන් ලබා ගන්න දේ තව එකෙක්ට ඉබේම ලැබෙනවා. පිනේ පොඩි අඩු වැඩියක් ද?.

එකෙක් බලාපොරොත්තු පොදි බැදගෙන  එකින් එක  ඉලක්ක පහු කර කර තමන්ගෙ සාර්ථකත්වය හොයද්දි තව එකෙක් ඉබේ ලැබුන දේ බලා කියාගෙන දවස ගෙවන්න උත්සාහ කරනවා.

ඔය සාර්තකත්වය තියෙන්නෙ කොතනද?

ලැබ් එකේ දර්ශකයක් දාල අම්ල භශ්ම අනුමාපනය කරද්දි අන්ත ලක්ෂයේදි වෙන වර්ණ විපර්යාසය වගේ බලාගන්න පුලුවන්ද ඒතනට  ලඟා උනාම?

නැත්නම් ඔෆිස් එකේ රතු ඉර ගහනව වගේ කවුරු හරි ලකුණු කරන සීමාවක්ද?

එහෙමත් නැත්නම් අර ග්‍රිනිච් රේකාව වගේ මනකල්පිත එකක්ද??

හිතේ සතුටේ අන්ත ලක්ශයද?

ඒත් සතුටට කොහෙද අන්තයක්?

කෙලවරක් නැති සසර වගේනෙ ඒකත්.

ඒ කියන්නෙ ඔය කියන සාර්තකත්වයත් ඒ වගේ දෙයක්ද?

ඔයා හරි. මහා ලොකුවට බලාපොරොත්තු පොදි බැදගෙන පිස්සු බල්ලට හැතැම්ම නෑ වගේ අපි දුවනවා.

හොස් ………ගාල ගිහාම ඒ ඔක්කොම දාල කූඩැල්ල වගේ. මේ ඔක්කෝටම මුල වුන වින් වින් වින්…අනේ… මට ඒ වචනෙ කොටන්න මේ හෙලකුරේ අකුරු හො‍යන්න බෑ.
(ඒ වචනත් ඒවගෙ යථාර්තය තේරුනත් පිලිගන්න බෑ වගේම ගැඹුරුයි.) අන්න ඒ කිවුව ඒක වෙන තැනක් අල්ල ගන්නව. ආයෙත් පිරුදු සසර චක්කරේ කැරකෙනව.

අර කිවුව එක නියපොත්තෙන් කඩල දානව වගේ අත හැරිය නම් නිවන් දකින්න තිබ්බා.

ඔවු ඒක දන්නවා.

ඒත් කොහොමද කරන්නෙ??

ටික ටික පිරුදු වෙන්න…

ආත්මෙන් ආත්මෙ ඒ පුරුදු ටික ටික එකතු උනාම මේ නොතිර සසරට තිත තියන්න තරම් ශක්තිමත් ආත්මයක් එක්ක උපදී…

එතකොට අද දවස, හෙට දවස?? මේ මොනව කලත් මැරෙනවනෙ නේද? ඔන්න ඔහෙ මේ තියන දෙයක් කරගන ඉමූ…

බෑ එහෙම බෑ මැරෙන බව හිතේ තියාගෙන අපි මේ ජීවිතේ සාර්ථක කරගමු.

සාර්තක?????

නෑ මහප්‍රාන තයන්න.

මගෙ සිංහල දුර්වලයි.

සිංහල විතරද?

දන්නෙ නෑ අසම්පූර්ණ ගොඩක් තැන් ඇති..

ජීවිතේ නියම සතුට තියෙනෙ නිවනෙ.

ඒක සතුටක් නෙවේලු.

එහෙනං

හරියට නිකන් රික්තයක් ඇතුලෙ වගේ හිස් බවක් ඇති..

මට මතක් වෙන්නෙ සමහර වෙලාවට අපිට දැනෙන අහසටත් නැති පොලවටත් නැති හදේ ඉන්න ගගනගාමියෙක් වගේ හැගීමක්.
අර උණ වැඩි උනාම දැනෙන්නෙ.

මං කොහොමද බං දන්නෙ.

එහෙනං ඔක්කොම අතෑරල නිවන් දකිමු. මේ මොනව කලත් මැරෙනවනෙ නේද?

බෑ ඒක කරන්න මට හයියක් නෑ.ඔන්න ඔහෙ මේ තියන දෙයක් කරගන ඉමූ…

කොහොමින් කොහොමින් හරි ඉතින් ආයෙත් කැරකිලා ආවෙ උන්නු තැනටමනෙ
එහෙම ඉන්න තිබ්බා මම මට විතරක් අයිති උනා නම්. අම්මා,අප්පච්චි,එයා .
මම ඒ හැමෝගෙම.

මතක් කරල බලපන් ඒ අය විතරද කියල?

සීයයි අම්මම්මයි අමතක උනා.
නෑ ඒ විතරක් නෙවේ. ඇයි උබෙ හීන අස්සෙ ඉන්න නූපන් පුතාල දෙන්නයි දුවල දෙන්නයි??

දෙවියනේ!! අපෙ හීන ලෝකෙ. මීට කලින් කවුරුත් දැකල නැති තරම් ලස්සන වෙඩින් එකක්. ලස්සන ගෙයක්. මටම කියල චූටි කාර් එකක්.

තව ඉස්සරහට ජීවිත මීට වඩා සංකීර්ණ වෙයි.

ඔවු,ඉඩ කඩම් වගේ හැමදේකම මිල ඉහල යන්නෙ දවසින් දවස.

උන් හතර දෙනාට ලේසි වෙන එකක් නෑ උඹ මෙතන තියන දේවල් කරගෙන දවස ගෙවුවොත්.

ඔවු. මම උන්ට ලස්සන ලෝකයක් හදන්න ඕනෙ.

ඒත් හුස්ම කොයි වෙලාවෙ යයිද දන්නෙ නෑ. ඒ ඔක්කොම දාල යන්න********

ඇති ඇති ඇති  ආයෙත් කියවන්නෙ පරණ බනේමනෙ

නෑ. ඇයි හැමදාම කියවන බනේ තේරුම් නොගන්නෙ?? ඔය කියන "මම" ඒ මිනිස්සුන්ට තියා උබටවත් අයිති නෑ.ඒක පටවි ආපෝ තේජෝ…

හා හා ඇති මට ඕක කටපාඩම්. ඒත් මම ඒක ප්‍රායෝගිකව හිතන්නම් පස්සෙ.

පස්සෙ? ඊට කලින් මැරිල, තිරිසනෙක් වෙලා ඉපදුනොත්?

මොනවද එහෙනං මට කරන්න කියන්නෙ >:( ?

ඔය ඉන්නවා වගේ හිනාවෙලා වැඩ ටික කරගෙන සතුටින් ඉදපං. මතක ඇතුව මැරෙනව කියල මතක් කරගෙන.

විකාර.ඒකද උත්තරේ?

ඔවු

පිස්සු

ඔවු. කාටද නැත්තෙ? .

නෑ.ඒ ප්‍රශ්නෙට උත්තර හොයල මූන දෙන්න තියන කම්මැලිකමට කියන දශක බර ගානක් පරන බොරුවක් ඕක.

ටිකක් හිතපං. ඔය හිටපු විද්‍යඥයො දර්ශනිකයො හැමෝමත් ඔහොම හිතුව නං අද උබ මම මෙතන නෑනෙ.

එතකොට ඔය සෝමා එදිරිසිංහ වගේ ප්‍රකෝටිපති ව්‍යාපාරික සමාජසේවිකාවො සාර්තක ඇති නේද? පරම්පරා ගානකට හම්බකරල තව අයගෙ බඩ කට පුරවල පිනුත් කරගන්නවනෙ.

ඒ පිං ඉන්කම්ටැක්ස් වල හිලවුවටලු කියන්නෙ?

සෝමාලියාවෙ ඇට සැකිලි වගේ දරුවො මැස්සො වහ වහ අම්මගෙ තනේ එල්ලිලා ඉද්දිම මැරිල වැටෙනව දැකල උබ නොකා නොබී ඇමරිකාවට බැන බැන හිටිය මතකද? එහෙමවත් දෙයක් කරන මනුස්සයෙක් ගැන ඔහොම කියන්නෙ ඇ‍යි?

පූජේමි බුද්ධන් කියල මල් පූජ කරද්දි කායෝ තතායාති විනාස භාවං කියල අනිත්‍ය මෙනෙහි කරල ඔය කිරල මැනල කන පලතුරු බොන වතුර හෙට ඉදන් නොකා නොබී ඉන්න එක නෙවේ බං කරන්න ඕනෙ. කරන කියන අනිත් හැමදේමත් ඒ වගේ තමා.

ඔවු ඒ යතාර්ථය තේරුම් ගන්න ඕනෙ. හැබැයි බොහොම පරිස්සමෙන් අවබෝදෙන්. නැද්ද?

ඔවු.හරියට සර්පයාගෙ නැට්ටෙන් අල්ලන්නෙ නැතිව ඔලුවෙන් අල්ලනව වගේ.

නැත්නම් අපිත් අලිය කාපු දුවුල වගේ වෙයි.

අපි පැටලිලා. කොහෙන් ලිහන්නද තේරෙන්නෙ නෑ වගේ. ලිහාගෙන යද්දි ආයෙත් ගැට ගැහිල.

ඒත් ගැටේ තද නොකර ලිහා ගන්න ඕනෙ.

ඇත්තටම සතුට තියෙන්නෙ කොහෙද?ඒකට යන පාර මොකක්ද? ඒ පාරෙ යන්න ඕනෙ කොහොමද?

හිතන සිතුවිලි පිට කරන වචන කරන වැඩ හැම එකකින්ම පවක් නොවෙන්න වග බලා ගෙන ජීවත් වෙන්නෝනෙ. එන හැම ප්‍රශ්නෙකටම හේතු ඵල න්‍යාය දාල බැලුවොත් එතන ඇති ප්‍රශ්නයක් නෑ. ජීවිත කාලෙම දුක් මහන්සියෙන් ධනය රැස් කරන්න. ඒව දාර්මිකව පරිහරනය කරන්න වගේම හැමදේම හොරු අරන් ගි‍යොත් හලන කෙල පිඩක් වගේ ඒව හිතෙන් හලන්නත් ඒ අයට අනුකම්පා කරන්නත් පුලුවන් නම්!! අන්න ඒ රිද්මය අල්ලගන්න ඕනෙ.

විශාකාව අවුරුදු 7 දි  සෝවාන් වෙලා ජීවිතේ හැම අවදියක්ම පහු කලා. වගකීම් යුතුකම් නොපිරිහෙලා ඉටු කලා. එහෙවු එකේ පන්සිල් පද පහ රකින අපි සතුට හොයාගෙන වනගත වෙන්න ඕනෙ නෑ. හැමදේම අතහැරල ඉන්න ඕනෙත් නෑ.

ඒ නිසා අපි ඒ ගැන නොහිතා ජීවිතේ දිහා සුභවාදීව දකිමු.

මේ වගේ පුංචි පුංචු මානසික තත්ව වල එල්ලිලා දිගටම හිටියොත් අපිටත් නොදැනීම අපි ලොකු අමාරුවක වැටෙනවා. ඔවු ඔවු ඒ වාක්‍ය නම් කවුරුත් පිලිගන්න කැමති නෑ.

ඇත්තටම ජීවිතේ නියම සතුට කියන්නෙ මොකක්ද? ඒකට යන පාර මොකක්ද? ඒ පාරෙ යන්න ඔනෙ කොහොමද?

සමරු.

බාල කාලයේ පොත්, පරිස්සමට පිළිවලට එකතු කරපු පුරුද්ද තිබුණ කෙනෙක් නම් ඔයා දන්නවා.. බාල කාලේ පොත් අල්මාරියේ පොත් පෙරලලා ඒ කාලේ අකුරු කරපු හැටි ආයෙත් දකිද්දී හිතට දැනෙන සතුට!. ඒ සතුට දෙගුන තෙගුන වෙන්නේ ඒ පොත් පිටු අතරේ මුල් අදින්න දාපු අක්කපාන කොල.. මල්.. කොල.. මුද්දර.. ස්ටිකර්..සල්ලි කොල 🤑 වගේ දේවල් දකිද්දි.

නව යොවුන් විය එලබෙත්ම පොත් අතරේ වැඩිපුර හමු වෙන්නේම සින්දු ලියපු කොල කෑලි. එකම සින්දුව කීප වතාවක්ම. අද හිතද්දීත් මුවගට හිනා ගෙනාවත්..අහලා රස විදිනවා වෙනුවට ගුවන් විදුලියේ ඇහෙන ගීත කොල කෑලක සැනින් කුරුටු ගාගන්න පිස්සුවක් එක වයසක තිබුණා.

ආසාවෙන් එකතු කරපු මුද්දර පොත අද දකිද්දීත් පුදුම හිතෙන තරම්.
වෙසක් කාඩ් එකතුව නම් මතක සාගරයක්. හොදම යාළුවාට ලස්සනම එක. හිතේ කහටක් තියනවා නම් තියන බාලම එක. අනේ අපොයි ඒ කාලෙත් පොඩි කමට! වෙසක් කාඩ් හැම එකකම පාහේ මුද්දර වලට වෙලා තිබුන අකරතැබ්බි නම් හරිම අවාසනාවන්තයි. :(

ඒ අස්සේ බාල සන්දියේ පොත් අල්මාරියේ ඉඩ කඩ තියන තැන් වල තිබූ පුංචි පුංචි භාජන වල තියන ලට්ට ලොට්ට. "මොකට හරි ඕන වෙයි. විසිකලොත් ඕන වෙන දවසට අපරාදෙ කියලා හිතේවි" ඒ ලට්ට ලොට්ට ගොඩට හේතුව ඒක. ඒ අතරේ පෑන්.  පෑන් කියන්නේ ඉතින් ඔය අතරේ පෑන් බට, පෑන් කොපු, පෑන් තුඩු පවා තිබුණා. උල් මාරුකරන පැන්සල්, ඉරේසර් කෑලි, පැන්සල්, පැන්සල් කොට, බොත්තම්, රිබන් කෑලි.ෆ්ලොෆී ඩිස්ක්,එකී මොකී නොකී සියල්ල. අනේ මන්දා ඔය පුරුද්ද ඒ කාලේ කොහෙන් ආව එකක්ද කියලා.

කාලයත් එක්ක පරණ පොත් අල්මාරියේ කොටසක් විශේශ වෙනවා. ඒ කොටසේ රැපින් පේපර්, පුංචි පුංචි කී ටැග්,සුවඳ විලවුන්, පොත් තරම් ලොකු තට්ටු තට්ටු උපන්දින සුභ පැතුම් පත් වෙසක් කාඩ් ඇතුලු ලස්සන ලස්සන සර්ව පිත්තල සමරු එකතුවක් වෙනවා.විශ්වාස කරන්න ඒ එකතුවේ පුංචි සෙලෝටේප් කෑලි ස්ටේපර් කටු පවා තියෙනවා ලැබුන  දිනය හා හේතුවත් සමඟ ! ❤️😉

ඒ ඒ සමරු අස්සේ තියන සමහර පසුබිම් කතා මතක තිබුණත් අගක් මුලක් මතක නැති සමරුත් තිබුණා.

බාල කාලේ නිදාගත්ත කාමරේ නින්ද යනකල් බිත්තිය කොනිත්තමින් හාරපු කැටයම් වල හැඩය පවා තවමත් හිතේ ඇදිලා තියන හැටි හරි පුදුමයි.

හැම සතියනකම නොවරදවාම අරන් එකතුවක් විදිහට තිබුන විජය හා සතර පත්තර මිටිය තමා මට ඒ කාලේ තිබුන සර්ච් එන්ජින් එක. ගූගල් තරම් ස්පීඩ් නැති වුනත් මගේ පත්තර මිටි දෙක උසස් පෙල පන්තියට යනකල් මට තිබුන වටිනාම වස්තුවක්. පැවරුම් ඇගයීම් ව්‍යාපෘති ලැබුණම පත්තර මිටි දෙක මුල සිට අගට පෙරලන්න වෙනවා.හැම පොතකම ඇලවෙන එකම අච්චුවේ රූප කොලයේ ඇති පින්තූර වෙනුවට හුරුබුහුටි වෙනස් දෙයක් කරලා ලකුණු වැඩියෙන් ගන්න ඒ නිසා හැකි වුණා. අවශ්‍ය කරුණට අමතරව බොහෝ දේ ඒ අතරේ නිරන්‍තරයෙන් ඇස ගැටෙන නිසා මතකයට බොහෝ දැනුම එකතු වුණ තෝතැන්නක් වුණා. උසස්පෙල පන්තියට එනකොට නම් බොහෝ පත්තර වල වාටි විතරක් ඉතුරු වුණා.

සමරු කියන්නේ පරණ වෙන තරමට වටිනාකම වැඩිවෙන වස්තූන්. ❤️❤️

සමරු ගැන මේ විදිහට සිතැගි අකුරු කරන්න මට මතක් වුන විශේෂ හේතුවක් නිසා. පොත් කියවන්න.. කියවන පොත් එකතු කරලා..එකතු කරලා.. දවසක ලොකූ පොත් එකතුවක් හදාගන්න දකින තවත් එක හීනයක් පාට කරන්න මට උදවු කරන නංගීත් මස්සිනා මල්ලීත් මට විශේෂ තෑග්ගක් එවලා තිබුණා. ඒ තෑග්ග නිසා මගේ පොත් අතරට කතෘගේ සමරු අත්සන සහිත පළමු පොත එකතු වුණා.

මොහාන් රාජ් මඩවල මහත්මයාගේ නිල් කටරොල් නවකතාව බිසෝ ප්‍රකාශනයක් ලෙස පසුගිය වසරේ නොවැම්බර් මාසයේ දොරට වැඩුම සිදු වුණා.