Thursday, 28 November 2024

තනිකම.


කාගේවත් ආදරයක් නොලබා ජීවත් වෙන එක කොච්චර අමාරු දෙයක් කියලද ඔයාලා හිතන්නේ? මම එහෙම ඇහුවට ඔයාලා ඒ ගැන හිතන්න යන්න එපා. මොකද.. මහ ගොඩක් ආදරේ ලැබෙන තැන ඉදන් පුංචිම හරි ආදරයක් ලැබෙන තැන වෙනකල් ඉන්න ඈයොන්ට ඒ හැගීමට ආරූඩ වෙන්න බැහැ කියලයි මට හිතෙන්නේ. ගොඩක් තැන්වල ආදරේ කියලා ලැබෙන්නේම යුතුකම. 

අඩුම ගානේ කාට හරි ප්‍රියමනාප කෙනෙක් හැටියට ජීවත් වෙන එක.. කාටවත් ප්‍රියමනාප නෑ කියන්නේ මොනවගේ දෙයක්ද? සමහර මිනිස්සු ඉන්නවා අපිට කිසි වරදක් නොකලත් අඩුම තරමේ හිනාවෙලා කතාබහ නොකරපු කෙනෙක් වුනත් ඒ මනුස්සයා කිසිම හේතුවක් නැතිව අපිට පේන්න බැරි. ඔයත් මේ ලෝකේ කිසිම වරදක් නොකර ගොඩක් දෙනෙක්ට පේන්න බැරි මනුස්සයෙක් වුනොත් ඔයාට කොච්චරක් දුක දැනෙයිද? හ්ම්ම් ඒක නම් කාටවත් දැනෙන්න හොද දුකක් නෙවේ. 

ඔයත් කිසිම වරදක් නොකර හැමදේටම වැරදි කාරයා වෙලා හැමෝගෙන්ම බැනුම් අහන කෙනෙක් නම්... මං කියන්නේ ගෙදර කාගෙ හරි චූටි ඇගිල්ල පුටුවක හැප්පෙන පොඩි අකරතැබ්බේ ඉදන් ගෙදරට පූසෙක් පැනලා උදේ ගත්ත තලපත් මාලු කිලෝ පහම කන එක තරම් ලොකු අකරතැබ්බිය වෙනකල් හැමදේටම වැරදි කාරයා ඔයා වෙලා බැනුම් අහන එක. නෑ නෑ එහෙම ජීවිතයක් ගැන ඔයාට හිතන්නවත් ලැබෙන්න එපා.

ඒ මදිවට කරන කරන හැම වැඩේම ලේසියකට කරන්න බැරි වෙන එකත් එකතු වුණාම. ඉස්පිරිතාලේ දත් ගලවන පෝලිමේ අංක තුනට හිටියලු ගෑණු ළමයෙක් බොහොම සතුටින්. පපුව ටිකක් වැඩිපුර ඩක් ඩක් ගෑවට මොකද ඉක්මනට වැඩේ වෙනවනේ අද නම්. මොනහ්! එක්ස් රේ එකක් අරන් එන්න කියලා ආපහු හරවලා යවපි. ඉතින් දුවලා දුවලා එක්ස්‍ රේ කාමරේට යද්දී එතන පෝලිමේ අංක දෙක. ම්ම්ම් අද නම් හොද දවසක්. ඉක්මනින් මෙතනින් වැඩේ  කරගන්න ඇහැකී කියලා කෙල්ල සතුටින්. මොනහ්. ඇටන්ඩන්ට් නෝනා ඉතුරු වෙන්න ඔක්කොම ගියා උදේ කෑමට. විනාඩි පහෙන් එන්න ගියත් එද්දී පැයකටත් කිට්ටුයි. එතකල් එතන එයත් එක්ක කල් මරපු එක්ස්රේ පෝලිම රජ්‍ය සේවයට සෙත් පිරිත් සජ්ජායනා කලත් ඒ ගෑල්ලමයා හිතුවේ අදත් හැමදාම වෙන දේම නේද මේ වෙන්නේ කියලා. කොහොමින් කොහොමින් හරි ඒ ළමයා ආපහු ඩෙන්ටල් එකට ගිහින් දත ගලවන් ගිය අන්තිමයා විදිහට  ගෙදර ගියා.
බස් එකක යන්න පාරට බැස්සොත් බස් ස්ට්‍රයික් එකක් එන. මොකක් හරි ව්‍යාපාරයකට සම්බන්ධ වුනොත් ඒ ව්‍යාපාරය පාඩු පිට වැහිලා යනවා වගේ. ලොකු පඩියක් එක්ක රස්සාවක් කවුරු හරි බලෙන් අතට දුන්නත් ඒකේ පළවෙනි පඩිය වත් ගන්න බැරුව රස්සාව නැති වෙලා යනවා වගේ. විභහගයකට ලියන්න ගියාම වැස්සක් වැහැලා ගංවතුර ගලලා විභහගේ කල් යනවා මදිවට ලියලා ඉවර වෙලා අත් ඇරලා දාපු විශයක් ආයේ ලියන්න වෙනවා වගේ.වඩයක් වත් කාගෙන්වත් නොලැබෙන කාලෙක අමාරුවෙන් ඩයට් ප්ලෑන් එකක් පටන් ගත්තම ලොකේ තියන රසම කෑම අතට වැටෙනවා වගේ. ඒවගේ එකී මොකී නොකී ගොඩක් අකරතැබ්බි ෆෘට් සැලඩ් ජීවිතයක්. 

විශ්වාස නෑ? එහෙම වෙනවා අනේ මිනිස්සුන්ට.  ඒ නිසා ඔයා පුංච් පුංචි දේවල් වලට හිත රිද්දාගන්නේ නැතුව හිනාවෙලා ඉන්න. නොකිවුවට තව කොච්චර දේවල් වෙනවද මිනිස්සුන්ට. ඔයාලා හිතන්නේ ඒ වගේ ජීවිතයක් පොලියානට වගේ සතුටු සෙල්ලම කරලා ගොඩ දාන්න පුලුවන් වෙයිද? ඔය කියන විශ්ව සංකල්ප වලින් ගොඩදාන්න පුලුවන් වෙයිද?

කාත් කවුරුත් නැති ජීවිතයකට දැනෙන තනිකමට වඩා බරයි ගොඩක් අය වටේට ඉදලා දැනෙනෙ කාත් කවුරුත් නෑ කියලා දැනෙන හැගීම.

ලෝකයට ඔයා කොහොම පෙනුනත්. ඔයාගේ ජීවිතේ ඔයා කැමති පාටින් පාට කරගන්න පුලුවන් හැටියට. එච්චරයි


Wednesday, 21 June 2023

පරක්කුව.



බස් එකේ තිරින්ගෙටත් කලින් පැනලා
කෝච්චිය නවත්වන්නත් කලින් බැහැලා
තත්පරෙන් පංගුවත් ඉතිරි කරලා
දුවන්නේ ජීවිතයත් පරදුවට තියලා
රට ගොඩනගන්න පරක්කු වෙලා නේද?

විනාඩියක ඉවසුමක්
නැති කහ එළිය දකින කල්
ගියරයට යන අත්
ඒ තත්පරෙන් පංගුවත්
රට ගොඩනගන්න පරක්කු වෙලා නේද?

ඔරලෝසුවේ කට්ටට කැරකෙන ඇස් ගෙඩි
දිවා බෝජනයෙන් තේ වෙලාව එනතුරු
ඇඟිල්ල ගහන මැෂිමට නිති දුවන හිත
ගෙදර ගිහින් රට ගොඩනගන්න නේද

මේ දුවන තරමට හැදුනානම් රට
චීන්නුත් ඉල්ලයි අද අපෙන් ණය!


Thursday, 8 June 2023

හුස්මකට යදින රුපියල්!


පුංචි කිරිකැටි මුහුණු
කොච්චරක් දකිනවද
හැමදාම මුහුණු පොත
පිරෙන්නට හැම තැනම

හුරතල් කිරි සිනා
එක්ක මුල් පින්තූරෙ
ලෙඩ ඇදේ මැලවිලා
ඇති දෙවනි පින්තූරෙ

කොහොම මං දරන්නද
කටුත් බට ගත පුරා
දුක් විදින දරු පැටවු
මගෙ උන්ගේ වයසමයි

වරු ගණන් ගලනවා
කඳුළු කැට උන් නමින්
ඒ අම්මලා කොහොම
දරන් ඉන්නවා ඇත්ද

කෝටියක් හොයනවා
මෙච්චරක් තව මදිලු
පනට දින මෙච්චරලු
මං කොහෙන් දෙම් පුතේ?

කෝටියක් කෝටියක්
දවසකට කී දෙනෙක්
අම්මලා යදිනවද
හුස්මකට රුපියල්

කුරා කූබියෙක් වත්
දැන දැනම නොරිද්දා
යදින්නේ නොරිදන්න
ලොව සියලු දරු පැටවු!


Tuesday, 25 January 2022

අඩි ශබ්දය.


ඒ අඩි සද්දෙ! ඒ අඩි සද්දෙ තාලය හැමදාමත් එක වගේ. ඒ නිසාමද කොහෙදො එච්චර දුරක ඉදන් උනත් මට ඇහෙන්නෙ.


"ඔන්න අප්පච්චි එනවා" ^_^

"බලු කන් දෙකක්ද තියෙන්නෙ?"

නෑ. ඒ තරම් තියුණුව ඒ ශ්‍රවණය මගේ සවනට දැනෙන්නේ ඒ ශබ්ද තාලයට විතරයි. ජීවිතේ අහන්න ආසම කරන අඩි සද්දය. ඒ මතකයත් එක්ක තවමත් ඒ හඩ කන් දෙකේ දෝන්කාර දෙනවා.

ගේ දෙරකඩට අප්පච්චි ආවම මුලින්ම මතු වෙන්නේ මගෙයි මල්ලිගෙයි ඔලු දෙක.කාමෙරේ දොර රෙද්දෙන්.අම්මාත් මොන වැඩක හිටියත් ඒ සද්දෙත් එක්ක සාලෙට ඇදිලා එනවා. ගෙදර පිරෙන්නේ අප්පච්චි ආවම. ගෙදරට සතුට ගේන්නේ අප්පච්චි.අම්මාටත් එක්ක ඉවසීම ප්‍රගුණ කරන්නේ අප්පච්චී.කොච්චර වෙහෙස වෙලා ගෙදරට ආවත් ඒ වෙහෙස අප්පච්චිගේ මුහුණේ ගෑවිලා වත් නැහැ. සුපුරුදු හිනාවකින් මුව සරසාගෙන ගෙට ගොඩවෙන අප්පච්ගේ අතේ මල්ලක් නැති දවසක් තිබුණා නම්..

"අද මොකුත් ගන්න බැරි උනා. පාරට එනකොටම හතයි කාල ආවා. ඒකේ ආවෙ නැත්තන් අට වෙනකල් ඉන්න එපැයි."

එහෙම කියන අප්පච්චී සාක්කුවට අත දාලා ටොෆි දෙක තුනක් මගේ හරි මල්ලිගේ හරි අතට දෙනවා.

ගෙදරට ගේන බඩු මල්ලට අමතරව එක එක දවසට එක එක ජාතියේ කෑමක් තියන මල්ලක් තියනවා. ඒ මල්ලේ තියෙන කෑම තියෙන්නේ තුන් දෙනෙක්ට සෑහෙන්න. වැඩිපුර තිබුණත් කොතරම් පෙරැත්ත කලත් අප්පච්චී නෙවේ කටේ තියන්නේ.! මල්ලී මමයි ගොඩක් ආසාවෙන් කනවා කියලා දැනුනොත් අම්මා කන්නෙත් නැහැ.
එහෙම වෙන හැම වෙලාවකම මම මගේ පුංචි හිතෙන් හැමදාම ඇහුවා,

"මෙච්චර රස දෙයක් වෙලත්, අම්මයි අප්පච්චී කන්නෙ නැතුව අපිට කන්න කියලා කොහොම ඉන්නවද දන්නෙ නෑ. ආසාවක් නැද්ද, රස්සාවක් කරලා පඩියකුත් ගන්නවා. මම එහෙම රස්සාවක් කරලා පඩියක් ගත්තා නම් මේවා ලොරියක් ගෙනත් කනවා!"

දිවට රස දෙයක්
ඇසට ප්‍රිය දෙයක්
ගතට සුව දෙයක්
ලොවට ප්‍රිය දෙයක් වෙතොත් දරුවන්ට දීලා ඒ පුංචි මුහුණේ සතුට බලලා අම්මා අප්පච්චී විදින සතුට දැනේවී හැමෝටම දවසක!

අනෝරා වැසි වැස්සත් අප්පච්චිගේ අතේ ඒ මල්ල තිබුණා! ඒක ඇතුලේ තිබුණ රස දේ පෙගිලා තිබුණත් ඒකේ රසේ අඩුවක් අපි තුන්දෙනාට දැනුනේ නැහැ.

"අප්පච්චි පවු!"
මගේ පුංචි හිත ඒ දවසට මට රහසින් කිවුවා.
හදිසියේ වැටුන වැහිකොඩයකට අහු වුනොත්, සිලි මල්ල  නිසා ඔළුව විතරක් නොතෙමෙන්න මුළු ඇඟම තෙමිලා. මේස් දෙක තෙමිලා කකුල් සුදුම සුදු වෙලා සීතලට.
රෑ වෙලා ඇවිත් ආයෙත් පාන්දර හතරට නැගිටලා හැමදාම කොහොම යනවද වැඩට! වැස්ස දවසට, දෙසැම්බරේ සීතලට අප්පච්චිට කොයින්ද නිවාඩු. මගේ පුංචි හිත මගෙන් ඇහුවා.

අප්පච්චිගේ ජීවිතේ උනේ අපි. ජීවිතේ වැඩි කාලයක් වෙන් උනේ අපි වෙනුවෙන්. අපි රැකගන්න රැකියාව වෙනුවෙන්.ගෙදරට එන බස් එකක් මඟ හැරුනොත්,අනිත් බස් එක එනකල් ගතවෙන හෝරාව ගැනත් එයා දුක් වුණා.
මත් ද්‍රව්‍ය කිසිවක් කිසිදාක  පාවිච්චි නොකල අප්පච්චී ඒ ගැන මල්ලීට නිතරම ආඩම්බරෙන් කියනවා මම අහගෙන!

අපේ පුංචි පවුලේ හැම අවශ්‍යතාවයක්ම අඩුවක් නැතිව සම්පූර්ණ කරමින් හරි සරුසාරවට ජීවත් වෙන්න කාලය වගේම මාසික වැටුප කලමනාකරණය කරපු හැටි!
මමත් මල්ලීත් වගේම
අම්මාත් මේ ලෝකේ ඉන්න වාසනවන්තම බිරින්දෑවරුන් අතරින් කෙනෙක්!

ඒ වාසනාව අපිට දීපු අප්පච්චීටත් අම්මාටත් නිදුක් නිරෝගී දීර්ඝායුශ ලැබේවා!

වෙනස්කම් නොගැලපීම් අඩු වැඩිය තිබුණට ඔයාලා හැමෝටමත් අති බාල කාලේ මේ වගේ මතක.

"රටකජු රඹුටන්
අරගෙන නාරං
කෝච්චියෙන් දැන්
තාත්තා එනවා"